Lieve allemaal,
Als eerste wens ik jullie een heel fijn 2015 in goede gezondheid en met lieve mensen om je heen. Geniet zo veel je kan. Ik heb het nieuwe jaar ingeluid in Disneyland Parijs. Helaas zonder oliebollen, maar wel met mooie parades en schitterend vuurwerk.
Dit tripje stond al heel lang op de planning. Lang voordat het duidelijk was wanneer mam aan haar chemokuur moest beginnen. Ik vertrok dinsdagochtend vroeg en die dag kreeg mam ook haar eerste chemo. Ik kon er dus helaas niet bij zijn. Terwijl wij (vriendlief en ik) opgevouwen (vooral vriendlief) in de bus richting Parijs zaten, druppelde de eerste zak met radio-actieve zooi de aderen van mams in. Zodra ik met mijn voetjes op de Parijse grond stond, belde ik even met het thuisfront. Kort na de chemo voelde mam zich nog goed, maar in de avond ging het al een stuk minder. Misselijk, maar niet hoeven overgeven en verder nergens zin in. Ook had ze al snel een roze plasje gedaan.
In de afgelopen dagen werd het er niet beter op. Het is ook weer niet janken met de pet op, maar het is wel lastig om te dealen met het feit dat mams nu voor het eerst echt, echt ziek is. Ziek als in: Dat je het liefst de hele dag in je pyjama rondloopt, dat niets je smaakt, je nergens zin in hebt en je niets wilt. Ook je geur en smaak veranderen door de chemo, dus het altijd smakelijk kopje koffie is nu (tijdelijk) afgedankt. Hoe lang dit duurt weten we niet. Mam vindt het zelf ook allemaal maar niets, is soms een beetje eigenwijs en zegt graag (vaak te snel) dat het wel oké gaat. De volgende stap is waarschijnlijk het haar verlies. Of dat al in deze weken gaat gebeuren of pas na de volgende kuur is niet duidelijk. Wel is duidelijk dat mams daar huizenhoog tegen opziet (joh). Volgens mij beklimt ze nog liever de Kilimanjaro in bikini met -25, dan dat ze haar haar verliest.
Voor nu doet ze rustig aan en laat ze zich verzorgen door mijn vader. Mijn verhalen over Disneyland zorgen ook voor wat afleiding. Op oudjaarsdag hadden we natuurlijk nog even gebeld. Wij waren die dag totaal 15(!) uur in het park, dus we konden in behoorlijk wat attracties. En je kan niet naar Disneyland geweest zijn zonder de attractie 'It's a small world' te hebben gedaan inclusief het liedje dat je zes dagen lang niet meer uit je hoofd krijgt (klik hier voor het liedje). Ik vertelde dat aan mam en neuriede het liedje. Volgens mij heeft mam, ook al was ze er niet in real life bij, het liedje nu nog in haar hoofd zitten.
Nou, 2015 is nu echt begonnen. We gaan er het beste van maken met zijn ups en downs. Op naar nog maar 5 chemo's en wat bestralingen.
Disneyland Parijs foto's:
Hét Kasteel van Doornroosje
&
Mijn huisje in Main Street met vuurwerk
Geen opmerkingen:
Een reactie posten