Deze week is er weinig nieuws en/of spannends te melden. Mams voelt zich inderdaad weet wat beter, maar ze merkte wel dat het herstel langzamer gaat dan bij de eerste chemo. Dat is ook niet gek, want je lichaam krijgt zoveel zooi binnen en dan moet je lijf heel hard werken om dat weer te herstellen. Een gek idee: je zelf ziek maken om beter te worden...
Nu heeft mam nog lekker anderhalve week voor zich waarin het allemaal wat beter gaat. We proberen van die dagen echt wat te maken, want dat zorgt er weer voor dat ze de slechte dagen een beetje doorkomt. Elke keer staat je leven even ruim een week on hold, om daarna weer langzaam naar get started toe te gaan. Dat is gek en ook frustrerend. Als naaste kan je dan weinig meer doen dan er gewoon te zijn en te luisteren.
We houden ons erg vast aan de periode dat dit allemaal voor bij is. Dit duurt nog even, maar hoop doet leven ;-) en in de tussentijd proosten wij op de goede dingen die op ons pad komen in deze kankertijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten