Jongens, dit was mij het weekje wel. In de vorige post zei ik al dat het haar van mijn moeder er waarschijnlijk deze week af moest en inderdaad. Afgelopen dinsdag was het chemo- en kapperdag.
Het is gek om precies te weten wanneer je weer ziek wordt. Bij de chemo die mam krijgt is het 1 week echt ziek, dan langzaamaan beter en de laatste week is het top met slingers en blijheid. Goed dinsdag dus. Om half 11 sharp moesten we ons in het ziekenhuis melden. We gingen naar de hoogste verdieping en het was daar druk. Hallo hé! Alsof er gratis ontbijtjes werden uitgedeeld. Het was er constant een komen en gaan van mensen. Voor mijn moeder stond er een bed klaar. Normaal zit ze gewoon in een stoel, maar volgens mij hadden ze even een klein te kort. We zaten net goed en wel op het bed (ja, daar kunnen we makkelijk met zijn tweeën op) toen we gezelschap kregen van twee oudjes. De man had chronische leukemie en moet de rest van zijn leven elke dinsdag en vrijdag komen om zijn bloedplaatjes te verhogen. Ik had het wel een klein beetje met ze te doen, want het aanprikken van het infuus ging een aantal keer niet goed. Gelukkig mochten ze na anderhalf uur weer naar huis.
Mam was ondertussen ook gekoppeld aan het infuus. Haar aderen waren goed te vinden, dus binnen no time sijpelde de zoutoplossing haar lichaam binnen. Dit duurde ongeveer een kwartiertje. Daarna kreeg ze de eerste zak met chemische rotzooi. Toen deze leeg was, moest ze weer even gespoeld worden met de zoutoplossing voordat de andere zak aangekoppeld werd. Dit ging zo drie keer door en als laatste moest ze nog een uur gespoeld worden met de zoutoplossing. Best een lange zit dus. Ondertussen kregen we lekker soep, dronken we koffie en hebben we heel veel gekletst. Ook wisten we de hele tijd al dat na deze chemo haar haar er echt af moest. Het was nu behoorlijk aan het uitvallen. Als je er alleen al naar keek, viel er haar van af. En het leek wel of de schouders van mijn moeder continue bezet werden door twee hele harige cavia's. Nou, om kwart over 2 was het hele chemocircus klaar. Op naar de kapper!
De kapperszaak zit ook in het ziekenhuis. Dat hele haar gebeuren is natuurlijk wel een behoorlijk 'dingetje'. De verpleegkundige was zelfs verbaasd dat mijn moeder überhaupt d'r haar nog had, maar het moest er nu echt af. De man van de kapperstoko probeerde mijn moeder nog gerust te stellen met een lekker bakje koffie. Iets sterkers was denk ik meer op zijn plaats geweest. In een apart kamertje, zodat niet jan en allemaal het meteen kon zien, ging het gebeuren. De kapper vroeg nog of mam er klaar voor was, maar hoe kan je hier in hemelsnaam klaar voor zijn? Hij zette de tondeuse aan en deed zijn werk. Na een kleine tien minuten zat daar Sugar Lee Hooper in de stoel. Geintje natuurlijk! Het werd gelukkig allemaal niet zo emotioneel als we van te voren dachten. Mijn moeder heeft nu een superzacht bolletje met mini stekeltjes. Ik wil d'r nu de hele tijd aaien en 'It's so fluffy' roepen. Zelf vond ze het ook niet zo verschrikkelijk als verwacht. Neemt niet weg dat ze liever gewoon met haar eigen coupe was blijven rondgelopen. Ze moest ook nog even oefenen met het op zetten van de pruik, maar dit had ze snel in de vingers. We liepen de zaak uit alsof er niets aan het handje was.
Mam was ondertussen ook gekoppeld aan het infuus. Haar aderen waren goed te vinden, dus binnen no time sijpelde de zoutoplossing haar lichaam binnen. Dit duurde ongeveer een kwartiertje. Daarna kreeg ze de eerste zak met chemische rotzooi. Toen deze leeg was, moest ze weer even gespoeld worden met de zoutoplossing voordat de andere zak aangekoppeld werd. Dit ging zo drie keer door en als laatste moest ze nog een uur gespoeld worden met de zoutoplossing. Best een lange zit dus. Ondertussen kregen we lekker soep, dronken we koffie en hebben we heel veel gekletst. Ook wisten we de hele tijd al dat na deze chemo haar haar er echt af moest. Het was nu behoorlijk aan het uitvallen. Als je er alleen al naar keek, viel er haar van af. En het leek wel of de schouders van mijn moeder continue bezet werden door twee hele harige cavia's. Nou, om kwart over 2 was het hele chemocircus klaar. Op naar de kapper!
De kapperszaak zit ook in het ziekenhuis. Dat hele haar gebeuren is natuurlijk wel een behoorlijk 'dingetje'. De verpleegkundige was zelfs verbaasd dat mijn moeder überhaupt d'r haar nog had, maar het moest er nu echt af. De man van de kapperstoko probeerde mijn moeder nog gerust te stellen met een lekker bakje koffie. Iets sterkers was denk ik meer op zijn plaats geweest. In een apart kamertje, zodat niet jan en allemaal het meteen kon zien, ging het gebeuren. De kapper vroeg nog of mam er klaar voor was, maar hoe kan je hier in hemelsnaam klaar voor zijn? Hij zette de tondeuse aan en deed zijn werk. Na een kleine tien minuten zat daar Sugar Lee Hooper in de stoel. Geintje natuurlijk! Het werd gelukkig allemaal niet zo emotioneel als we van te voren dachten. Mijn moeder heeft nu een superzacht bolletje met mini stekeltjes. Ik wil d'r nu de hele tijd aaien en 'It's so fluffy' roepen. Zelf vond ze het ook niet zo verschrikkelijk als verwacht. Neemt niet weg dat ze liever gewoon met haar eigen coupe was blijven rondgelopen. Ze moest ook nog even oefenen met het op zetten van de pruik, maar dit had ze snel in de vingers. We liepen de zaak uit alsof er niets aan het handje was.
Voor Na
Nu doet mams het rustig aan. Ze heeft (hele dure) anti-misselijkheid pillen gekregen en die helpen wel een beetje. Verder veel slapen, lezen en tv kijken. Volgende week is het heus al beter. Ik ben blij dat ze er zich zo goed doorheen slaat. Het is allemaal nogal wat, maar gelukkig staat mijn vader haar trouw bij. Ook de steun, kaartjes, berichtjes van alle andere mensen om ons heen helpen enorm. En ik vind het super om te zien hoeveel mensen mijn blog lezen. Dank jullie wel.
Tot volgende week!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten