Al meer dan een half jaar

Dit is blog 31 alweer. Nummer 31! Hallo zeg, dat is meer dan een half jaar. Wat is er in die tijd veel gebeurd. Als je mij een half jaar terug had gevraagd hoe het er nu voor zou staan, had ik het echt niet geweten. Misschien ook maar gelukkig, want anders hadden we ons nog 100x meer zorgen gemaakt dan we nu al doen. Wat denk ik het belangrijkste is dat wij geleerd hebben de afgelopen tijd: is dat je alles gewoon per dag (en soms per uur) moet zien. Mijn moeder haar lichaam is namelijk net zo wisselvallig als het weer.

Mam is nu echt, echt ziek en ze is er ook helemaal klaar mee. Logisch, maar we kunnen er zo weinig aan doen. Haar lichaam is moe van het strijden en wil vooral heel veel slapen. De chemo heeft zoveel kapot gemaakt van binnen, dat het herstellen ook lang duurt. Als mam zich straks wat beter voelt, krijgt ze ook revalidatie. Ze moet langzaamaan haar kracht en conditie weer terug vinden en opbouwen. Maar dat is voor latere zorg. Nu eerst herstellen.

In mei staan er een aantal afspraken gepland in het ziekenhuis. Er moet nog een datum geprikt worden voor de eerste bestraling en er wordt in de gaten gehouden hoe ze herstelt. Voor nu dus weinig nieuws en/of spannends. We proberen er heel erg het beste van te maken. We doen het tenslotte voor een goed doel, maar potverdikkie soms is het verdomd moeilijk om de moed er in te houden...

Tot de volgende blog!