Dachten we na vorige week dinsdag rustig achterover te kunnen leunen, we wisten immers eindelijk wat mijn moeder te wachten stond voor de langere termijn, maar guess again!
Vrijdag 28 november had mijn mams nog een gesprek over het definitief maken van het behandelplan. Weinig spannends dus deze keer, tot ze de verpleegkundige van de mammacare binnen zag komen. De chirurg was de vorige keer iets vergeten te zeggen, legt ze ons uit. O.My.God! Wat is dit? Meteen schiet je hartslag omhoog, schieten er verschrikkelijke scenario's door je hoofd en breekt angstzweet je uit. Wat is de chirurg precies vergeten te melden? Het blijkt dat moeders nog even een PET-scan moet ondergaan. Is gewoon protocol als er 4 lymfeklieren met uitzaaiingen zijn gevonden. Juist ja. Gewoon protocol. Op zo'n scan kunnen ze schijnbaar alles zien. Bijvoorbeeld dat je last hebt van diarree, een griepje hebt of een liniaal hebt ingeslikt op de basisschool. Maar nu gingen ze kijken of er op andere plekken in het lichaam misschien ook uitzaaiingen waren.
Gelukkig hadden ze meteen na het weekend op maandag rond 11 uur al plek. Met deze wetenschap gingen we het weekend in. Dat dat niet relaxt is, hoef ik denk ik niet echt uit te leggen. Opeens kwamen er weer allerlei vragen oppoppen die beginnen met 'Wat als?' Hier moet je niet te veel over willen speculeren, want dan kom je zo in een neerwaarts spiraal terecht. Dinsdag rond half 3 zou mijn moeder de uitslag krijgen. Ik was die dag gewoon aan het werk, maar vanaf een uurtje of 2 zit je toch niet meer echt relaxt te werken. Toen ik uiteindelijk pas om 10 over half 4 gebeld werd, was ik in alle staten. Ik wist het zeker dat het geen goed-nieuws gesprek was geweest. Thank god, hoorde ik mijn moeder aan de andere kant lachen. Oké, zo slecht was het dus niet geweest (of ze was ter plekke manisch geworden, ook een optie). Er was niets gevonden qua uitzaaiingen. Yes, yes, yes! Wel was er een piepklein vlekje op haar lever gevonden. En dat moeten ze wel verder onderzoeken (protocol), dus volgende week staat er nog een mri-scan op het programma. Het kan een cyste zijn, een virus of het kan er ook niet meer zitten. Maar het is geen reden voor paniek (of dichtgeknepen billen).
Zo zie je maar weer never a dull moment in Huize B. Ter afwisseling van alle ziekenhuisbezoeken van de laatste weken, gingen moeders en ik woensdagmiddag naar de boekpresentatie van Lisje J bij haar uitgeverij in Amsterdam. Wat een blijheid daar inclusief tompoucen met de voorkant van haar nieuwste boek erop. Daarna hebben we nog heerlijke pasta en pizza gegeten en wat rondgestruind op het Leidseplein :).
Vrijdag 28 november had mijn mams nog een gesprek over het definitief maken van het behandelplan. Weinig spannends dus deze keer, tot ze de verpleegkundige van de mammacare binnen zag komen. De chirurg was de vorige keer iets vergeten te zeggen, legt ze ons uit. O.My.God! Wat is dit? Meteen schiet je hartslag omhoog, schieten er verschrikkelijke scenario's door je hoofd en breekt angstzweet je uit. Wat is de chirurg precies vergeten te melden? Het blijkt dat moeders nog even een PET-scan moet ondergaan. Is gewoon protocol als er 4 lymfeklieren met uitzaaiingen zijn gevonden. Juist ja. Gewoon protocol. Op zo'n scan kunnen ze schijnbaar alles zien. Bijvoorbeeld dat je last hebt van diarree, een griepje hebt of een liniaal hebt ingeslikt op de basisschool. Maar nu gingen ze kijken of er op andere plekken in het lichaam misschien ook uitzaaiingen waren.
Gelukkig hadden ze meteen na het weekend op maandag rond 11 uur al plek. Met deze wetenschap gingen we het weekend in. Dat dat niet relaxt is, hoef ik denk ik niet echt uit te leggen. Opeens kwamen er weer allerlei vragen oppoppen die beginnen met 'Wat als?' Hier moet je niet te veel over willen speculeren, want dan kom je zo in een neerwaarts spiraal terecht. Dinsdag rond half 3 zou mijn moeder de uitslag krijgen. Ik was die dag gewoon aan het werk, maar vanaf een uurtje of 2 zit je toch niet meer echt relaxt te werken. Toen ik uiteindelijk pas om 10 over half 4 gebeld werd, was ik in alle staten. Ik wist het zeker dat het geen goed-nieuws gesprek was geweest. Thank god, hoorde ik mijn moeder aan de andere kant lachen. Oké, zo slecht was het dus niet geweest (of ze was ter plekke manisch geworden, ook een optie). Er was niets gevonden qua uitzaaiingen. Yes, yes, yes! Wel was er een piepklein vlekje op haar lever gevonden. En dat moeten ze wel verder onderzoeken (protocol), dus volgende week staat er nog een mri-scan op het programma. Het kan een cyste zijn, een virus of het kan er ook niet meer zitten. Maar het is geen reden voor paniek (of dichtgeknepen billen).
Zo zie je maar weer never a dull moment in Huize B. Ter afwisseling van alle ziekenhuisbezoeken van de laatste weken, gingen moeders en ik woensdagmiddag naar de boekpresentatie van Lisje J bij haar uitgeverij in Amsterdam. Wat een blijheid daar inclusief tompoucen met de voorkant van haar nieuwste boek erop. Daarna hebben we nog heerlijke pasta en pizza gegeten en wat rondgestruind op het Leidseplein :).
Onderweg naar de boekpresentatie
Nomnomnom, dit lusten wij wel
Vandaag (4 december) heeft mams een gesprek met de oncoloog en wordt de datum voor de eerste chemo vastgesteld. De vorige keer zei ik nog hoopvol dat het misschien over de feestdagen getild zou worden, maar dat zit er helaas niet in. Waarschijnlijk wordt het nu in de week van 15 december, zodat ze dan tegen Kerstmis weer wat is opgeknapt. We zullen het zien. De volgende keer weer ik in ieder geval meer.
See you next friday!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten