Het is weer vrijdag en dit is alweer mijn 12de bericht omtrent het hele ziektegedoe van/met mijn moeder. Wow. Dat betekent dat we al ruim 3 maanden in de kankergreep gehouden worden. Dit is, denk ik, nog peanuts met de maanden die voor ons liggen.
We hebben veel meegemaakt in de afgelopen tijd. En ik mag wel zeggen dat qua spanning we rock bottom hebben geraakt. De spanning van al het wachten, de angst van alle uitslagen. Het houdt je constant in de greep, zelfs in al je dagelijkse beslommeringen want die blijven gewoon doorgaan. Al lijkt het soms voor jezelf dat de wereld stilstaat. Het heeft ook invloed op je humeur en gedrag. Ik zal eerlijk zijn, daarvoor heb ik tenslotte deze blog, ik ben de afgelopen periode niet echt de leukste/aardigste/liefste versie van mijzelf geweest tegenover mensen die mij dierbaar zijn. Sorry daarvoor. Mijn geduld was soms ver te zoeken en mijn subtiliteit, toch al niet helemaal mijn 'ding', was gereduceerd tot het nulpunt. Maar ik werk er aan, echt.
Inmiddels weet ik het één en ander een plekje te geven, maar het blijft lastig. Ook kan ik weer een beetje relativeren. En hoe naar ook, het kan altijd erger. Ik hoor verhalen om mij heen die lang niet altijd een happy end beloven en dan ben ik blij dat de artsen er zo op tijd bij waren bij mijn moeder en dat de medische wereld sommige dingen al zo ver ontwikkeld heeft. Dat is niet iedereen gegund en dat realiseer ik mij best.
Als alles volgens plan gaat, komt mijn moeder weg met 6 chemokuren en 2 keer een dozijn bestralingen en dan hebben we het er volgend jaar om deze tijd niet meer over. Maar niemand kan mij garanderen dat het volgens plan gaat, dus de tijd zal het ons leren. De uitslag van de mri-scan krijgen we volgende week. We verwachten niets schokkends te horen, maar je weet het nooit. Dinsdag 30 december start moeders met de chemo. Toch nog na de Kerst. Dat is mooi, want we zijn dan uitgenodigd bij mijn oom en tante, dus laat die tafel maar buigen onder al dat gewicht van het lekkere eten ;-).
We hebben veel meegemaakt in de afgelopen tijd. En ik mag wel zeggen dat qua spanning we rock bottom hebben geraakt. De spanning van al het wachten, de angst van alle uitslagen. Het houdt je constant in de greep, zelfs in al je dagelijkse beslommeringen want die blijven gewoon doorgaan. Al lijkt het soms voor jezelf dat de wereld stilstaat. Het heeft ook invloed op je humeur en gedrag. Ik zal eerlijk zijn, daarvoor heb ik tenslotte deze blog, ik ben de afgelopen periode niet echt de leukste/aardigste/liefste versie van mijzelf geweest tegenover mensen die mij dierbaar zijn. Sorry daarvoor. Mijn geduld was soms ver te zoeken en mijn subtiliteit, toch al niet helemaal mijn 'ding', was gereduceerd tot het nulpunt. Maar ik werk er aan, echt.
Inmiddels weet ik het één en ander een plekje te geven, maar het blijft lastig. Ook kan ik weer een beetje relativeren. En hoe naar ook, het kan altijd erger. Ik hoor verhalen om mij heen die lang niet altijd een happy end beloven en dan ben ik blij dat de artsen er zo op tijd bij waren bij mijn moeder en dat de medische wereld sommige dingen al zo ver ontwikkeld heeft. Dat is niet iedereen gegund en dat realiseer ik mij best.
Als alles volgens plan gaat, komt mijn moeder weg met 6 chemokuren en 2 keer een dozijn bestralingen en dan hebben we het er volgend jaar om deze tijd niet meer over. Maar niemand kan mij garanderen dat het volgens plan gaat, dus de tijd zal het ons leren. De uitslag van de mri-scan krijgen we volgende week. We verwachten niets schokkends te horen, maar je weet het nooit. Dinsdag 30 december start moeders met de chemo. Toch nog na de Kerst. Dat is mooi, want we zijn dan uitgenodigd bij mijn oom en tante, dus laat die tafel maar buigen onder al dat gewicht van het lekkere eten ;-).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten