W.W.O.Z.U. (Wat wij ondertussen zoal uitspoken)

Nog maar een week vanaf vandaag. Een week! Wat gaat de tijd snel, ook als je fulltime aan het wachten bent. In de tussentijd zitten we natuurlijk niet stil, want daar wordt de wachtperiode niet beter van. Dus zijn we deze week een paar dagen gaan uitwaaien op Texel. Ook hebben we ons te goed gedaan aan allerlei (Texelse) lekkernijen. Omnomnom.

Het is fijn om nog even als gezin zo bij elkaar te zijn voordat het straks losbarst. Kijk, we weten dat mijn moeder iets heftigs te wachten staat, maar hoe heftig weten we niet. En dat is lastig voorbereiden. Onze gesprekken gaan vaker over de operatie en wat daarna mogelijk allemaal komt, maar op een gegeven moment wil je het ook wel eens over iets anders hebben. Kanker is iets verschrikkelijks, ik wil het echt niet bagatelliseren, maar we proberen nu zoveel als mogelijk te genieten van alles wat we hebben en ons niet te veel zorgen te maken over de dag van morgen. Want wat komt, komt echt wel.

En hoe was Texel? Zo was Texel*:

Uitzicht in de ochtend vanuit mijn hotelkamer

 

Het was heerlijk weer en dat voor 6 november

 

Wandelen en van de zon genieten met vaders

 

Daarna zeehondjes kijken in Ecomare. Yeah!

Aah, mag ik hem mee naar huis? Alsjeblieft?

 

Even een kleine pauze aan het strand

 

Jammie, huisgemaakte appeltaart met ...

 Prosecco. Prima combinatie.

 

Ik hou zo van het strand. Heerlijk een lang stuk gelopen met de wind in de rug en een fijne zonnetje. Soms is het leven zo goed.

 

Omdat de operatie voor volgende week vrijdag (14 november) gepland staat, komt er die dag geen blog online. Ik weet niet hoe die dag gaat verlopen, wat mijn moeder te wachten staat en hoe ze zich voelt na de operatie. Zaterdagochtend hoop ik jullie weer bij te kunnen praten over ons nieuwe ziekenhuisavontuur. 

Tot dan!

* Ik wil jullie niet jaloers maken hoor. Echt niet. Ahum.