Kanker hebben is ronduit kl*te weet ik uit zeer betrouwbare bron(nen), maar het wachten in die periode is misschien nog net wel een graadje erger. In september kregen we te horen dat mijn moeder borstkanker heeft en het is nu ver in november. Hoeveel wij al wel niet gewacht hebben in die tussentijd...
Vorige week nog moest mijn moeder een uur langer wachten dan gepland (jôh verrassend) op de operatie. Hallo, dat is niet relaxt. Als je op de trein of bus moet wachten maken de meeste mensen zich al super druk, laat staan als je nog langer moet wachten op het verwijderen van je rechterborst.
Na deze operatie moeten we 5 tot 7 werkdagen wachten op de uitslag en het behandelplan. De patholoog moet eerst alles onderzoeken. Er moet van alles op kweek gezet worden, mijn moeder moet besproken worden in het oncologisch team en iedereen moet even de borst met zijn wijsvinger aan zijn linkerhand aanraken en dan hinkelend een liedje van Vader Abraham zingen. Oké, dat laatste doen ze vast niet maar ik weet niet wat ze wel allemaal doen in die tijd EN dat duurt lang!!
De dag na mijn 25ste verjaardag (ik ben bijna jarig =)!) is de dag des oordeels. Om 10 over 10 (lees: ver na half 11 waarschijnlijk) krijgen we de planning voor komende tijd te horen. Wachten op z'n gesprek is ook niet je favoriete dagbesteding. Je hebt de hele tijd het idee dat er een colonne mieren door je buik marcheert, alle worst-case scenario's schieten door je hoofd als op hol geslagen pingpongballetjes en het liefst wil je je hoofd eraf halen en wegrollen. Helaas gaat dat niet.
Als er dinsdag ein-de-lijk meer duidelijkheid is, kunnen wij ons ergens op instellen. Mams kan zich voorbereiden op wat komen gaat en wij kunnen plannen maken hoe we alles er omheen gaan regelen. Nu zit moeders thuis enorm te shinen, want ze voelt zich best wel behoorlijk goed. Wat natuurlijk dikke vette yeeh is, maar er moet nog een flink robbertje gevochten worden.
Volgende week komt in plaats van vrijdag op woensdag al een blog online met de
laatste ontwikkelingen. Ik hoop dat ik enigszins goed nieuws kan brengen
in wat voor vorm dan ook. Maar ik kan helaas niets beloven.
Vorige week nog moest mijn moeder een uur langer wachten dan gepland (jôh verrassend) op de operatie. Hallo, dat is niet relaxt. Als je op de trein of bus moet wachten maken de meeste mensen zich al super druk, laat staan als je nog langer moet wachten op het verwijderen van je rechterborst.
Na deze operatie moeten we 5 tot 7 werkdagen wachten op de uitslag en het behandelplan. De patholoog moet eerst alles onderzoeken. Er moet van alles op kweek gezet worden, mijn moeder moet besproken worden in het oncologisch team en iedereen moet even de borst met zijn wijsvinger aan zijn linkerhand aanraken en dan hinkelend een liedje van Vader Abraham zingen. Oké, dat laatste doen ze vast niet maar ik weet niet wat ze wel allemaal doen in die tijd EN dat duurt lang!!
De dag na mijn 25ste verjaardag (ik ben bijna jarig =)!) is de dag des oordeels. Om 10 over 10 (lees: ver na half 11 waarschijnlijk) krijgen we de planning voor komende tijd te horen. Wachten op z'n gesprek is ook niet je favoriete dagbesteding. Je hebt de hele tijd het idee dat er een colonne mieren door je buik marcheert, alle worst-case scenario's schieten door je hoofd als op hol geslagen pingpongballetjes en het liefst wil je je hoofd eraf halen en wegrollen. Helaas gaat dat niet.
Als er dinsdag ein-de-lijk meer duidelijkheid is, kunnen wij ons ergens op instellen. Mams kan zich voorbereiden op wat komen gaat en wij kunnen plannen maken hoe we alles er omheen gaan regelen. Nu zit moeders thuis enorm te shinen, want ze voelt zich best wel behoorlijk goed. Wat natuurlijk dikke vette yeeh is, maar er moet nog een flink robbertje gevochten worden.
Mooi geschreven, Lisette! Dat wachten lijkt me idd superfrustrerend. Ik duim mee voor goed nieuws!
BeantwoordenVerwijderenDank je wel, Audrey! We proberen de tijd maar zo goed mogelijk op te vullen.
BeantwoordenVerwijderen