Het is nu 01.30 terwijl ik dit typ en ik ben bang dat het best een lang verhaal gaat worden. Menn, vandaag (14 november) was een rare dag. Zulke dagen moet je er niet te veel van hebben in je leven, dat is niet goed voor een mens. Na weken in een soort van niemandsland te hebben geleefd, was daar toch vrij ineens het moment van de operatie. Hét beginpunt van deze kankertrein die als een dolle rijdt en voorlopig nog niet lijkt te stoppen.
Opeens is het nog maar 2 dagen dat je beide borsten hebt. Dan nog maar 24 uur, om vervolgens wakker te worden op de dag van de operatie. Sh*t joh! Hoe voel je je dan? Waar denk je aan? Wat moet je nog allemaal regelen? Ik weet het niet, maar mijn moeder nu wel. Vanochtend deden we alsof het een hele normale ochtend was in huize B. Er werd ontbeten, gedoucht en wat gebabbeld (en wat meer geknuffeld dan normaal). Alles om maar voor een beetje afleiding te zorgen.
Om 12 uur moest mijn moeder zich in het ziekenhuis melden. Ze zou dan om 14.00 geholpen worden. Ik zeg express zou, want het werd uiteindelijk ruim 10 over 3 voordat ze richting de o.k. vertrok. Wachten is nooit fijn, dus je kan je voorstellen dat dit niet echt sfeerverhogend werkte. Een zeker persoon vertelde mij vandaag dat borstamputaties z'n pakweg 35 keer per week worden uitgevoerd en dat het dus eigenlijk een soort routineklus is voor de chirurg. Ergens stelde mij dit een beetje gerust. Mijn moeder was in goede handen bij chirurg van O. Hij heeft toentertijd ook haar darmoperaties gedaan, dus dit zou peanuts zijn.
De operatie duurde een kleine anderhalf uur. Rond kwart voor 5 werd mijn vader gebeld door de chirurg dat het achter de rug was. De operatie was goed gegaan. Nu heeft ze nog maar 1 borst (ze is ook wat lymfeklieren kwijt, maar details details). De chirurg zei dat we rond de klok van zevenen weer bij haar mochten zijn. En potverdorie, moeders zag er best wel oké uit in dat ziekenhuisbed. Ja, ze was wat misselijk van de operatie. Wie geeft dat mens dan ook een aardbeienijsje na een operatie in november? Maar ze kon wel alweer smakelijk lachen om het geklieder op het whiteboard (zie blog vrijdag 10 oktober voor achtergrond info).
Weetje, jullie mogen best weten dat ik de afgelopen weken zo af en toe eens dacht: 'Hoe zou het zijn om nog maar 1 borst te hebben?' En ik probeerde het voor te stellen, maar dat lukt (gelukkig) niet. Mijn moeder weet nu wel hoe het is en met haar nog veel meer vrouwen. Het is gewoon te bizar en deze vorm van kanker komt heel veel voor, maar als je een borst moet afstaan om de kanker te overwinnen dan doet mijn moeder dat. Want het gaat niet meer om uiterlijk, maar om gezondheid. En in the end is ze natuurlijk nog net zo leuk als voor de operatie.
Trouwens, dinsdag 25 november krijgen we het behandelplan te horen. F*cking vetje spannend! Dat is de dag na mijn 25ste verjaardag, dus dat onthouden jullie vanzelfsprekend allemaal wel ;-).
Opeens is het nog maar 2 dagen dat je beide borsten hebt. Dan nog maar 24 uur, om vervolgens wakker te worden op de dag van de operatie. Sh*t joh! Hoe voel je je dan? Waar denk je aan? Wat moet je nog allemaal regelen? Ik weet het niet, maar mijn moeder nu wel. Vanochtend deden we alsof het een hele normale ochtend was in huize B. Er werd ontbeten, gedoucht en wat gebabbeld (en wat meer geknuffeld dan normaal). Alles om maar voor een beetje afleiding te zorgen.
Om 12 uur moest mijn moeder zich in het ziekenhuis melden. Ze zou dan om 14.00 geholpen worden. Ik zeg express zou, want het werd uiteindelijk ruim 10 over 3 voordat ze richting de o.k. vertrok. Wachten is nooit fijn, dus je kan je voorstellen dat dit niet echt sfeerverhogend werkte. Een zeker persoon vertelde mij vandaag dat borstamputaties z'n pakweg 35 keer per week worden uitgevoerd en dat het dus eigenlijk een soort routineklus is voor de chirurg. Ergens stelde mij dit een beetje gerust. Mijn moeder was in goede handen bij chirurg van O. Hij heeft toentertijd ook haar darmoperaties gedaan, dus dit zou peanuts zijn.
De operatie duurde een kleine anderhalf uur. Rond kwart voor 5 werd mijn vader gebeld door de chirurg dat het achter de rug was. De operatie was goed gegaan. Nu heeft ze nog maar 1 borst (ze is ook wat lymfeklieren kwijt, maar details details). De chirurg zei dat we rond de klok van zevenen weer bij haar mochten zijn. En potverdorie, moeders zag er best wel oké uit in dat ziekenhuisbed. Ja, ze was wat misselijk van de operatie. Wie geeft dat mens dan ook een aardbeienijsje na een operatie in november? Maar ze kon wel alweer smakelijk lachen om het geklieder op het whiteboard (zie blog vrijdag 10 oktober voor achtergrond info).
Weetje, jullie mogen best weten dat ik de afgelopen weken zo af en toe eens dacht: 'Hoe zou het zijn om nog maar 1 borst te hebben?' En ik probeerde het voor te stellen, maar dat lukt (gelukkig) niet. Mijn moeder weet nu wel hoe het is en met haar nog veel meer vrouwen. Het is gewoon te bizar en deze vorm van kanker komt heel veel voor, maar als je een borst moet afstaan om de kanker te overwinnen dan doet mijn moeder dat. Want het gaat niet meer om uiterlijk, maar om gezondheid. En in the end is ze natuurlijk nog net zo leuk als voor de operatie.
Lieve Lisette,
BeantwoordenVerwijderenWat heb je een prachtige manier van schrijven en hoe mooi beschrijf je het ziektebeeld van jouw mams en je eigen zielenroerselen. Fijn om te horen/lezen dat de operatie goed gegaan is en het kennelijk ook snel weer goed ging met Wil... Het is een beresterke vrouw en heb er vertrouwen in dat zij er gewoon weer bovenop komt. We wachten met jullie in spanning het vervolg af op 25/11 en wensen jullie voor nu veel sterkte. Een knuffel voor jullie allemaal.
Liefs Alphons en Wilma