Het is vrijdag en mijn ouders en ik zijn heel hard bezig om te doen alsof er niets aan de hand is. Dit is vrij moeilijk, want
1. we bevinden ons in een ziekenhuis
2. we zijn omringd met allemaal zielig kijkende mensen en
3. er komt nu een serieus kijkende arts op ons afstevenen met zweet op zijn voorhoofd
Het moment van de waarheid is daar. Kijk, we weten al dat mijn moeder borstkanker heeft, maar hoe erg en serieus, dat weten we niet. De dokter wel. En hij gaat het ons nu vertellen. De dokter, vrij grote man met witte jas waarop alleen de rode bloedvlekken ontbreken maar met stethoscoop, windt er geen doekjes om.
"Mevrouw, op de mri hebben wij nog een plekje in de borst gevonden." Uhh, say what? Deze zin slaat in als een bom. We hadden veel verwacht om te horen, maar niet dit. "Het kan van alles zijn, maar het kan ook niets zijn," vervolgt de dokter. Hmm, hier kan ik niet zo veel mee. Mijn moeder kijkt een beetje glazig voor haar uit. Dit was niet wat ze wilde horen. De dokter gaat verder met zijn verhaal.
"Voor dinsdag heb ik een echo gepland. U wordt om 10 uur verwacht en hopelijk hebben we dezelfde dag nog de uitslag. Als het niets is, wat mogelijk is, wordt u woensdag 8 oktober geopereerd." We knikken alle drie braaf. "Dan nog even over de bestraling. Daar starten we ongeveer 4 tot 6 weken na de operatie mee. U moet dan denken aan 16 tot wellicht 20 bestralingen. Dit vindt trouwens plaats in het ziekenhuis in Utrecht." Goh, ik denk dat onze auto de weg nog blindelings weet, aangezien we diezelfde weg twee jaar geleden ook z'n 50 keer gereden hebben.
Hierna stuurt de dokter ons door naar de verpleegkundige die nog wat zaken met ons doorneemt. Als verdoofd loopt mijn moeder achter mijn vader aan. Zou ze boos zijn op haar lichaam? Of teleurgesteld? Als we net zitten, vraagt mijn moeder wat de worst-case scenario is in haar situatie. Ha, daar is mijn sterke moeder weer! De verpleegkundige is al even kordaat als ze er uitziet en zegt onomwonden: "Als het andere plekje ook kanker is zal er een borstamputatie plaatsvinden." Pardon? Volgens mij heeft die vrouw de verkeerde patiënt voor zich. Dit gaat toch niet over mijn moeder? Het duizelt mij al en het gaat niet eens om mij. Hoe zal mijn moeder zich nu voelen? Hoe is het om te horen dat je misschien de helft van wat je vrouwelijk maakt je afgenomen gaat worden? Wat denk je dan? Ze mag dan wel 60 zijn, maar borsten zijn borsten en die horen bij een vrouw. De glazige blik in de ogen van mijn moeder is weer even terug. Hoe moet je in hemelsnaam reageren op zulk nieuws?
De verpleegkundige neuzelt nog wat door over chemo en genetisch onderzoek. Dat zijn allemaal dingen waar we ons later druk over gaan maken. We doen het stapje voor stapje en voor nu hebben we even genoeg aan de wetenschap van een mogelijke borstamputatie.
Voor ik het goed en wel doorheb, geven we de verpleegkundige een hand en lopen we naar buiten met een bulk aan nieuwe informatie. Ik wil heel graag zeggen dat het uiteindelijk allemaal goedkomt, maar dat weet ik helemaal niet. Niemand weet dat. Daarom geef ik haar een dikke kus. Mijn moeder weet ook niet wat ze moet zeggen. Het is nogal wat al die informatie. Ze heeft een hoop om over na te denken de komende dagen.
Het moment van de waarheid is daar. Kijk, we weten al dat mijn moeder borstkanker heeft, maar hoe erg en serieus, dat weten we niet. De dokter wel. En hij gaat het ons nu vertellen. De dokter, vrij grote man met witte jas waarop alleen de rode bloedvlekken ontbreken maar met stethoscoop, windt er geen doekjes om.
"Mevrouw, op de mri hebben wij nog een plekje in de borst gevonden." Uhh, say what? Deze zin slaat in als een bom. We hadden veel verwacht om te horen, maar niet dit. "Het kan van alles zijn, maar het kan ook niets zijn," vervolgt de dokter. Hmm, hier kan ik niet zo veel mee. Mijn moeder kijkt een beetje glazig voor haar uit. Dit was niet wat ze wilde horen. De dokter gaat verder met zijn verhaal.
"Voor dinsdag heb ik een echo gepland. U wordt om 10 uur verwacht en hopelijk hebben we dezelfde dag nog de uitslag. Als het niets is, wat mogelijk is, wordt u woensdag 8 oktober geopereerd." We knikken alle drie braaf. "Dan nog even over de bestraling. Daar starten we ongeveer 4 tot 6 weken na de operatie mee. U moet dan denken aan 16 tot wellicht 20 bestralingen. Dit vindt trouwens plaats in het ziekenhuis in Utrecht." Goh, ik denk dat onze auto de weg nog blindelings weet, aangezien we diezelfde weg twee jaar geleden ook z'n 50 keer gereden hebben.
Hierna stuurt de dokter ons door naar de verpleegkundige die nog wat zaken met ons doorneemt. Als verdoofd loopt mijn moeder achter mijn vader aan. Zou ze boos zijn op haar lichaam? Of teleurgesteld? Als we net zitten, vraagt mijn moeder wat de worst-case scenario is in haar situatie. Ha, daar is mijn sterke moeder weer! De verpleegkundige is al even kordaat als ze er uitziet en zegt onomwonden: "Als het andere plekje ook kanker is zal er een borstamputatie plaatsvinden." Pardon? Volgens mij heeft die vrouw de verkeerde patiënt voor zich. Dit gaat toch niet over mijn moeder? Het duizelt mij al en het gaat niet eens om mij. Hoe zal mijn moeder zich nu voelen? Hoe is het om te horen dat je misschien de helft van wat je vrouwelijk maakt je afgenomen gaat worden? Wat denk je dan? Ze mag dan wel 60 zijn, maar borsten zijn borsten en die horen bij een vrouw. De glazige blik in de ogen van mijn moeder is weer even terug. Hoe moet je in hemelsnaam reageren op zulk nieuws?
De verpleegkundige neuzelt nog wat door over chemo en genetisch onderzoek. Dat zijn allemaal dingen waar we ons later druk over gaan maken. We doen het stapje voor stapje en voor nu hebben we even genoeg aan de wetenschap van een mogelijke borstamputatie.
Voor ik het goed en wel doorheb, geven we de verpleegkundige een hand en lopen we naar buiten met een bulk aan nieuwe informatie. Ik wil heel graag zeggen dat het uiteindelijk allemaal goedkomt, maar dat weet ik helemaal niet. Niemand weet dat. Daarom geef ik haar een dikke kus. Mijn moeder weet ook niet wat ze moet zeggen. Het is nogal wat al die informatie. Ze heeft een hoop om over na te denken de komende dagen.
(Bron: foto)
Mijn vader kucht. "Zeg die dokter hè. Dat is nogal een vent en een handen had die man, net kolenschoppen. Als ie had gezegd dat ie slager was en net een noodslacht had gehad, had ik het ook geloofd."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten