Gedachteloos pluk ik aan de plant op mijn werk. Welles, nietes, welles, nietes, welles... De blaadjes liggen in een kringetje rond mijn stoel. Waarom gebeuren er vaak dingen waar je helemaal geen rekening mee hebt gehouden? Waarom bestaat het leven niet alleen maar uit zekerheden? Waarom?
Eerder deze dagen hadden we gehoord dat het andere plekje (zie vorige blogpost) in de borst van mijn moeder niets was. Ze konden het zelfs niet meer vinden tijdens de echo. Yeah! Algehele blijheid, dansjes op tafel, wijntjes drinken enzovoort, maar vlak voordat mijn moeder gisteren geopereerd werd bleek er toch wel nog een plekje te zijn. Kiekeboe!! Daar ben ik weer.
De chirurg die voor de operatie gepland stond, dokter O., vertrouwde het niet en blies het hele circus af. Hij wilde alleen nog wel even de poortwachtersklier (klik hier voor meer info) weghalen, omdat ie zo mooi zichtbaar was. De rest werd op de lange baan geschoven. De kanker zit op dit moment dus nog gezellig knus te wezen in de borst van mijn moeder.
Donderdagochtend zijn er wel tien biopten (of biopts?) genomen en daar krijgen we dinsdag pas uitslag van. Ja, je leest het goed dinsdag pas! Dat is dus over ruim vier dagen. Geen idee wat ze in het ziekenhuis met die mini-weefseltjes gaan doen, knutselen, voetballen, kleien, vermenigvuldigen, maar ik vind het lang duren. Kun je nagaan hoe het voor de patiënt in kwestie is. De uitslag van die vervelende poortwachtersklier komt ook nog eens pas over anderhalve week. Hoi, duurt allemaal lang! Op dit moment zijn we dus weer een beetje terug bij af. En de optie borstamputatie komt ook weer om het hoekje kijken.
Gelukkig was moeders woensdagmiddag al snel na de korte operatie aanspreekbaar. Natuurlijk waren papa, Jeff en ik van de partij om haar op te vrolijken. Aangezien ze in het nieuwe ziekenhuis alleen maar éénpersoonskamers hebben, konden we lekker ons zelf zijn. Dat houdt voor ons in: iets bijna kapot maken (per ongeluk hoor), alle kastjes en deuren openen, kliederen op het whiteboard en met knopjes spelen. Na een nachtje slapen mocht mam weer naar huis om daar verder te wachten op wat gaat komen. Ook had ze al snel weer behoorlijk trek en zat ze al aan de koffie voordat het officieel mocht van de verpleegkundige. In her defense: "Ach, ik voel mij eigenlijk best prima, dus die koffie hou ik heus wel binnen."
Jeff en ik zijn zo heerlijk volwassen. In de kamer van mijn moeder hing dit bord en ze ligt toch alleen, dus konden wij onze creatieve drang niet langer onderdrukken ;-)
Eerder deze dagen hadden we gehoord dat het andere plekje (zie vorige blogpost) in de borst van mijn moeder niets was. Ze konden het zelfs niet meer vinden tijdens de echo. Yeah! Algehele blijheid, dansjes op tafel, wijntjes drinken enzovoort, maar vlak voordat mijn moeder gisteren geopereerd werd bleek er toch wel nog een plekje te zijn. Kiekeboe!! Daar ben ik weer.
De chirurg die voor de operatie gepland stond, dokter O., vertrouwde het niet en blies het hele circus af. Hij wilde alleen nog wel even de poortwachtersklier (klik hier voor meer info) weghalen, omdat ie zo mooi zichtbaar was. De rest werd op de lange baan geschoven. De kanker zit op dit moment dus nog gezellig knus te wezen in de borst van mijn moeder.
Donderdagochtend zijn er wel tien biopten (of biopts?) genomen en daar krijgen we dinsdag pas uitslag van. Ja, je leest het goed dinsdag pas! Dat is dus over ruim vier dagen. Geen idee wat ze in het ziekenhuis met die mini-weefseltjes gaan doen, knutselen, voetballen, kleien, vermenigvuldigen, maar ik vind het lang duren. Kun je nagaan hoe het voor de patiënt in kwestie is. De uitslag van die vervelende poortwachtersklier komt ook nog eens pas over anderhalve week. Hoi, duurt allemaal lang! Op dit moment zijn we dus weer een beetje terug bij af. En de optie borstamputatie komt ook weer om het hoekje kijken.
Gelukkig was moeders woensdagmiddag al snel na de korte operatie aanspreekbaar. Natuurlijk waren papa, Jeff en ik van de partij om haar op te vrolijken. Aangezien ze in het nieuwe ziekenhuis alleen maar éénpersoonskamers hebben, konden we lekker ons zelf zijn. Dat houdt voor ons in: iets bijna kapot maken (per ongeluk hoor), alle kastjes en deuren openen, kliederen op het whiteboard en met knopjes spelen. Na een nachtje slapen mocht mam weer naar huis om daar verder te wachten op wat gaat komen. Ook had ze al snel weer behoorlijk trek en zat ze al aan de koffie voordat het officieel mocht van de verpleegkundige. In her defense: "Ach, ik voel mij eigenlijk best prima, dus die koffie hou ik heus wel binnen."
Nog een foto overzichtje van woensdagavond:
Wachten in het ziekenhuis
Mooie ballon voor mama als grapje
Met mama. Kijk haar dat ziekenhuisbed rocken!
Het eten schoot er een beetje bij in. So hello, good old friend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten