Donkere wolken pakken zich samen in en om Huize B. en die zullen voorlopig ook nog wel even blijven hangen.
Pak 'em beet zes weken terug leefden wij allemaal nog in heerlijke onwetendheid, genoten van alles wat goed was. Mijn moeder had begin september te horen gekregen dat haar darmen schoon waren, maar nog geen vierentwintig uur later hing de huisarts aan de lijn met het bericht dat er 'iets' in haar rechterborst was gevonden. Bam!! De spanning en angst was terug. In de week die volgde, dachten we alle drie dat dit een kwestie was van een kleine operatie en wat bestralingen. Niet leuk, maar prima te doen.
Nu weten we helaas beter. Van de week kreeg mijn moeder te horen dat er meerdere plekjes in de borst waren met kanker. Ze hadden zich dus gezellig zitten vermenigvuldigen of iets dergelijks. De optie borstbesparende operatie werd hierdoor met één klap van tafel geveegd. De borst moet er af. Geen discussie mogelijk. Onderwerpen als borstreconstructie, speciale lingerie, borstprotheses en weet ik wat al niet meer vlogen ons om de oren. Een paar dagen later volgde een nieuwe tegenslag. Ook de poortwachtersklier vertoonde uitzaaiingen. Conclusie: alle lymfeklieren in de oksel worden weggehaald. Alles bij elkaar is dit niet niks, maar hoe het verder gaat weten we niet. Het behandelplan komt namelijk pas na de operatie en die staat gepland voor half november. Chemo, bestralingen, tabletten alle opties staan open.
We zullen dus geduld moeten hebben, veel geduld. Misschien is dat ook goed, want nu heeft mijn moeder tijd om haar vechtlust terug te vinden (waarschijnlijk ligt die vechtlust nog in het kamertje waar ze te horen kregen dat er meerdere plekken met kanker waren, maar weet je wel niet hoe groot dat ziekenhuis is?). Ook hebben we tijd om samen te zijn nu mijn moeder zich nog goed voelt. Want dat is het gekke: ze voelt zich niet ziek en ze ziet er nog niet ziek uit. We gaan ervoor zorgen dat de batterij van mijn moeder volledig opgeladen is voor de operatie. En een borst meer of minder maakt voor mij niets uit: ze is en blijft mijn sterke mama.
Pak 'em beet zes weken terug leefden wij allemaal nog in heerlijke onwetendheid, genoten van alles wat goed was. Mijn moeder had begin september te horen gekregen dat haar darmen schoon waren, maar nog geen vierentwintig uur later hing de huisarts aan de lijn met het bericht dat er 'iets' in haar rechterborst was gevonden. Bam!! De spanning en angst was terug. In de week die volgde, dachten we alle drie dat dit een kwestie was van een kleine operatie en wat bestralingen. Niet leuk, maar prima te doen.
Nu weten we helaas beter. Van de week kreeg mijn moeder te horen dat er meerdere plekjes in de borst waren met kanker. Ze hadden zich dus gezellig zitten vermenigvuldigen of iets dergelijks. De optie borstbesparende operatie werd hierdoor met één klap van tafel geveegd. De borst moet er af. Geen discussie mogelijk. Onderwerpen als borstreconstructie, speciale lingerie, borstprotheses en weet ik wat al niet meer vlogen ons om de oren. Een paar dagen later volgde een nieuwe tegenslag. Ook de poortwachtersklier vertoonde uitzaaiingen. Conclusie: alle lymfeklieren in de oksel worden weggehaald. Alles bij elkaar is dit niet niks, maar hoe het verder gaat weten we niet. Het behandelplan komt namelijk pas na de operatie en die staat gepland voor half november. Chemo, bestralingen, tabletten alle opties staan open.
 |
| (Bron) |
Jeetje, dit komt me jammer genoeg heel bekend voor. Bij mijn moeder was het bijna precies hetzelfde verhaal. Maar dat is alweer bijna 5 jaar geleden en inmiddels is ze gelukkig weer helemaal gezond. Er is dus zeker hoop, ook al lijkt dat misschien niet altijd zo. Heel veel sterkte!
BeantwoordenVerwijderen