Oh boy. Vertelde ik jullie vorige week nog allemaal over lichtpuntjes en blijheid, moet ik daar nu big time op terug komen. De eerste dagen na deze nieuwe chemo waren inderdaad fijn en beter dan bij de vorige, maar daarna... O man, o man, o man. Mam is permanent heel moe en heeft constant een verdoofd gevoel rond haar lippen/mond. Ook haar conditie is hard hollend achteruit gegaan. Dit is niet wat wij hadden verwacht.
Na ruim anderhalve week heeft mam het ziekenhuis gebeld, want ze voelde zich maar niet beter. Toen vertelde de verpleegster aan de telefoon dat iedereen anders reageert op een chemo en dat dit wel drie weken kon duren. DRIE WEKEN?! Dan is de volgende chemo alweer. En drie weken later weer!! Zoals het nu is, is het gewoon k*t met peren. Eten doet mam omdat het moet. Ze eet dan vooral fruit, yoghurt en soms wat brood want de rest smaakt haar ook niet meer. Paracetamol wordt geslikt alsof het snoepjes zijn en mam ligt veel op bed.
Dit is dus geen leuke update, maar dit is wel hoe het nu is. Niemand kon ons precies vertellen wat we konden verwachten. En er is geen handleiding over hoe je hier mee om moet gaan, dus soms zitten we met onze handen in het haar omdat je gewoonweg niet meer weet hoe je mam kan helpen of wat je kan doen om de ellende maar iets te verzachten. Zelf vind ik het heel moeilijk om mijn moeder zo te zien. Ik heb altijd tegen haar opgekeken, maar nu vertoond ze heel vaak gelijkenis met een zielig klein vogeltje dat uit zijn nest geduwd is. Dat is niet hoe mijn moeder echt is. De chemo maakt zoveel kapot van binnen en daar kun je niets tegen doen behalve denken/hopen dat het voor een goed doel is. Mam wordt zelf soms ook stapel krankjorum van zichzelf. Ze wil zo graag niet ziek zijn en alles 'gewoon' mee kunnen doen. Dit zorgt voor veel frustratie.
We moeten allemaal accepteren dat er nu tijdelijk een andere periode is aangebroken. Alleen is dat veel moeilijker dan je denkt. Natuurlijk gaan we er nog van uit dat alles goed komt, maar soms wil je niets liever dan even heel hard huilen, het behang van de muur krabben en servies kapot smijten. Zoals het nu is, hebben we de afgelopen maanden nog niet meegemaakt. Geen idee ook wat er nog gaat komen. Misschien ook maar gelukkig, want dan kunnen we ons daar nog niet druk om maken.
Ik weet dat de zon achter de wolken schijnt, maar soms is dat zo verdomd moeilijk om te zien...
Na ruim anderhalve week heeft mam het ziekenhuis gebeld, want ze voelde zich maar niet beter. Toen vertelde de verpleegster aan de telefoon dat iedereen anders reageert op een chemo en dat dit wel drie weken kon duren. DRIE WEKEN?! Dan is de volgende chemo alweer. En drie weken later weer!! Zoals het nu is, is het gewoon k*t met peren. Eten doet mam omdat het moet. Ze eet dan vooral fruit, yoghurt en soms wat brood want de rest smaakt haar ook niet meer. Paracetamol wordt geslikt alsof het snoepjes zijn en mam ligt veel op bed.
Dit is dus geen leuke update, maar dit is wel hoe het nu is. Niemand kon ons precies vertellen wat we konden verwachten. En er is geen handleiding over hoe je hier mee om moet gaan, dus soms zitten we met onze handen in het haar omdat je gewoonweg niet meer weet hoe je mam kan helpen of wat je kan doen om de ellende maar iets te verzachten. Zelf vind ik het heel moeilijk om mijn moeder zo te zien. Ik heb altijd tegen haar opgekeken, maar nu vertoond ze heel vaak gelijkenis met een zielig klein vogeltje dat uit zijn nest geduwd is. Dat is niet hoe mijn moeder echt is. De chemo maakt zoveel kapot van binnen en daar kun je niets tegen doen behalve denken/hopen dat het voor een goed doel is. Mam wordt zelf soms ook stapel krankjorum van zichzelf. Ze wil zo graag niet ziek zijn en alles 'gewoon' mee kunnen doen. Dit zorgt voor veel frustratie.
We moeten allemaal accepteren dat er nu tijdelijk een andere periode is aangebroken. Alleen is dat veel moeilijker dan je denkt. Natuurlijk gaan we er nog van uit dat alles goed komt, maar soms wil je niets liever dan even heel hard huilen, het behang van de muur krabben en servies kapot smijten. Zoals het nu is, hebben we de afgelopen maanden nog niet meegemaakt. Geen idee ook wat er nog gaat komen. Misschien ook maar gelukkig, want dan kunnen we ons daar nog niet druk om maken.
Ik weet dat de zon achter de wolken schijnt, maar soms is dat zo verdomd moeilijk om te zien...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten