Zo na het pittige dal van vorige week, krabbelt mam nu elke dag weer ietsje op. Haar mond is bijna niet meer gevoelloos, ze is minder moe en haar eetlust groeit ook een beetje. Dit is heel fijn, want als alle dagen alleen maar ellende zouden zijn is het moeilijk om de moed er in te houden. En aankomende dinsdag staat chemo nummero 5 alweer op de planning. Pff, dat is snel hoor! Enorm bedankt voor al jullie lieve berichtjes, smsjes, mailtjes, reacties, belletjes ect. Dat is zo fijn en doet ons gezin heel goed <3!
Mam voelde zich afgelopen week zo goed dat ze mee heeft gedaan aan het patiëntenpanel van het ziekenhuis. Dit was een ochtendje samen met andere (ex)patiënten die vertelden over hun ervaringen met het ziekenhuis, de doktoren, chirurgen enzovoort. Voor mam was dit heel waardevol, ook omdat ze mensen sprak die in een soort gelijke situatie zaten of hadden gezeten. Het ziekenhuis is in deze periode zo ongeveer ons tweede huis, dus het is belangrijk dat het daar allemaal goed geregeld is. Ondertussen werden er ook tips uitgewisseld hoe je sommige kwalen het beste kon bestrijden en ervaringen gedeeld.
Wij als gezin proberen wel zo normaal (wat normaal is, valt over te twisten natuurlijk) mogelijk te doen, maar eigenlijk zitten we in een hele gekke situatie. Mijn moeder heeft geen griepje of zware longontsteking. Nee, ze heeft voor de tweede keer kanker. En aan gezien er geen zelfhulpboeken als "Eerste hulp bij kanker" of "Kanker voor dummies" zijn, vogelen we de hele situatie zelf uit. Geen één kankerpatiënt/verhaal is hetzelfde, dus daarom is er natuurlijk ook geen handleiding voor. Maar kanker haalt wel je hele leven overhoop. Alles wat eerst zo duidelijk was, wankelt opeens. Hoe ga je ermee om dat je lichaam je (alweer) in de steek laat? Waar moet je heen met al je emoties en gedachtes? Hoe is het om als naaste geconfronteerd te worden met kanker? Opeens zie je het leven en alles daaromheen door een heel andere bril. We hebben het er vaak over wat nu echt belangrijk voor ons is. Als gezin zijn we graag bij elkaar, hebben we vaak goede en serieuze gesprekken maar maken ook grapjes over de hele situatie. Ik bedoel, weet je hoeveel grapjes je wel niet kan maken over kale hoofden?! En moeders lacht het hardst hoor! Anyway, we proberen zoveel mogelijk te kijken naar de leuke en fijne kanten van het leven maar weten ook dat het leven een keerzijde heeft. Gelukkig hoeven wij ons daar, zoals het er nu naar uitziet, niet al te druk om te maken.
Afgelopen week was ik met pap naar de musical Sonneveld in Amsterdam. Daar zat een zinnetje in dat ik jullie niet wilde onthouden: "Waar je van houdt, verlies je niet graag".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten