Nee, mam is afgelopen zondag niet naar de carnavalsoptocht komen kijken. Ze heeft namelijk een griepje opgepikt en dat griepje heeft moeite met afstand nemen van haar. Ik vond het heel jammer dat ze er niet bij kon zijn. Opeens besefte ik mij ook weer heel duidelijk dat ze echt, echt ziek is. Niet zomaar iets wat met een beetje rusten en vitamientjes weer over is, maar iets ergs dat soms (gelukkig niet bij ons) alles verwoestend kan zijn.
De griep zorgt er ook voor dat moeders niet zo lekker hersteld van haar chemo. Dit is flink balen, want voor je het weet staat chemo nummer 4 al weer op de deur te kloppen. Het eten en drinken gaat al helemaal niet van harte, dus we modderen maar een beetje aan. Hoe smaakt dit? Waar heb je zin in? Wil je nog een beetje cola tegen de misselijkheid? Er is af en toe geen touw aan vast te knopen waar de mond van mijn moeder zin in heeft.
Soms lijkt er ook geen einde aan de slechte dagen te komen. Een soort vicieuze cirkel die je niet kan doorbreken, maar als de goede dagen er dan (eindelijk) zijn vergeet je dat alles toch weer even. Alleen die tijd gaat zo verdomde snel voorbij. Tijd is kostbaar en dat beseffen we nu maar al te goed. Mam moet zoeken naar een balans en accepteren dat het oké is om aan je lichaam toe te geven. Niemand verwacht dat ze binnenkort een marathon gaat rennen. Aan de andere kant... wat niet is kan nog komen (grapje mam!).
Volgende week staan er nog wat dingetje op het programma rondom haar darmen. Gewoon controle, maar toch weer spannend. Gek ook dat dat ondertussen doorgaat en dat mam ook aan het vechten is tegen een andere vorm van kanker. Dat is wel dubbel. Hopelijk is de uitslag weer positief. Dan kunnen we met opgeheven hoofd verder vechten tegen de huidige kanker. Chop chop!
De griep zorgt er ook voor dat moeders niet zo lekker hersteld van haar chemo. Dit is flink balen, want voor je het weet staat chemo nummer 4 al weer op de deur te kloppen. Het eten en drinken gaat al helemaal niet van harte, dus we modderen maar een beetje aan. Hoe smaakt dit? Waar heb je zin in? Wil je nog een beetje cola tegen de misselijkheid? Er is af en toe geen touw aan vast te knopen waar de mond van mijn moeder zin in heeft.
Soms lijkt er ook geen einde aan de slechte dagen te komen. Een soort vicieuze cirkel die je niet kan doorbreken, maar als de goede dagen er dan (eindelijk) zijn vergeet je dat alles toch weer even. Alleen die tijd gaat zo verdomde snel voorbij. Tijd is kostbaar en dat beseffen we nu maar al te goed. Mam moet zoeken naar een balans en accepteren dat het oké is om aan je lichaam toe te geven. Niemand verwacht dat ze binnenkort een marathon gaat rennen. Aan de andere kant... wat niet is kan nog komen (grapje mam!).
Volgende week staan er nog wat dingetje op het programma rondom haar darmen. Gewoon controle, maar toch weer spannend. Gek ook dat dat ondertussen doorgaat en dat mam ook aan het vechten is tegen een andere vorm van kanker. Dat is wel dubbel. Hopelijk is de uitslag weer positief. Dan kunnen we met opgeheven hoofd verder vechten tegen de huidige kanker. Chop chop!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten