Een maand lang was er 'radiostilte' hier op de blog, maar nu wil ik samen met jullie terugblikken op de laatste maanden. It's been one hell of a ride.
Jullie denken vast: "Die Wil zit nu lekker met d'r gat op een stoel, op een mooie plek ergens in Europa, glas wijn in haar hand en een kaasplankje voor zich". Nee, moeders is gewoon lekker in Nederland samen met paps. Ze heeft teveel ziekenhuis-verplichtigingen om ver en lang weg te blijven. Say what? Jaa, moeders zit sinds deze week in een soort na-traject. Ze moet twee keer per week sporten (elke dinsdag en donderdag), heeft gesprekken met de diëtiste, maatschappelijk werker en wat al niet meer. Tot en met september moet dit haar van de straat houden. Het is maar goed dat ze er niet meer bij werkt ;-).
Maar lieve mensen/lezers, wat is mijn mama van ver gekomen. Wat een bak ellende is er over ons gezin uitgestort. Ik ben blij dat ik het zo wekelijks heb bijgehouden. Nu kunnen we niets meer vergeten van de afgelopen tijd. Van de allereerste bezoeken aan het ziekenhuis naar het kappersbezoek en van de eerste chemo tot aan moeders nieuwe nepborst. We hebben het allemaal meegemaakt. We hebben er met onze neus boven op gezeten. Uren hebben we doorgebracht in het ziekenhuis. Soms liepen we tegen huizenhoge muren op van frustratie. Wilden we het liefst alle servies door de kamer smijten. Of konden we bijna de spanning van het wachten niet meer aan. Er waren ook grappige Minnie Mouse-ballonnen, whiteboarden om vol te kalken en fijne uitstapjes. Af en toe schoof de kanker even naar de achtergrond. Leek het bijna alsof alles weer 'normaal' was. Om daarna weer een klap in ons gezicht te krijgen met een zware chemo, haar verlies en niets meer willen eten. Er zijn heel wat tranen gevloeid de afgelopen maanden. Tranen die niet meer leken te willen stoppen, maar er was ook vechtlust. Mam heeft gestreden als een tijger en zoals het er nu naar uitziet: gewonnen. Wij waren overal bij en jullie ook. Hier op mijn blog en ook regelmatig fysiek. Er waren lieve kaartjes, berichtjes, mailtjes, smsjes, belletjes, bosjes bloemen, doosjes chocola. Nogmaals dank je wel daarvoor. Het is fijn als mensen aan je denken en dat ook laten merken.
Mam blijft onder controle. Dubbele controle, want er zijn ook altijd nog die darmen van haar. Eind september is de eerste grote check sinds maanden. Daar gaan we nu nog niet aan denken, maar tegen die tijd zal de onrust toch weer een beetje gaan kriebelen. Wat als? Dat zien we dan wel. Nu genieten we van ons samenzijn. We zijn gegroeid als gezin. We zijn nog hechter geworden en weten dat we op elkaar kunnen bouwen. Altijd, no matter what. Ik weet ook dat ik het belangrijk vind om tijd door te brengen met de mensen die belangrijk voor mij zijn, want het kan zo maar zijn dat het opeens niet meer kan. Ik ben niet pessimistisch, maar zo is het leven. We leven vandaag, morgen is nog ver weg. Als mensen echt belangrijk voor je zijn, maak dan tijd voor ze. Het is het echt zo veel waard om samen mooie herinneringen te maken. Want herinneringen kan niemand van je afpakken.
Heel veel liefs
Lisette
Maar lieve mensen/lezers, wat is mijn mama van ver gekomen. Wat een bak ellende is er over ons gezin uitgestort. Ik ben blij dat ik het zo wekelijks heb bijgehouden. Nu kunnen we niets meer vergeten van de afgelopen tijd. Van de allereerste bezoeken aan het ziekenhuis naar het kappersbezoek en van de eerste chemo tot aan moeders nieuwe nepborst. We hebben het allemaal meegemaakt. We hebben er met onze neus boven op gezeten. Uren hebben we doorgebracht in het ziekenhuis. Soms liepen we tegen huizenhoge muren op van frustratie. Wilden we het liefst alle servies door de kamer smijten. Of konden we bijna de spanning van het wachten niet meer aan. Er waren ook grappige Minnie Mouse-ballonnen, whiteboarden om vol te kalken en fijne uitstapjes. Af en toe schoof de kanker even naar de achtergrond. Leek het bijna alsof alles weer 'normaal' was. Om daarna weer een klap in ons gezicht te krijgen met een zware chemo, haar verlies en niets meer willen eten. Er zijn heel wat tranen gevloeid de afgelopen maanden. Tranen die niet meer leken te willen stoppen, maar er was ook vechtlust. Mam heeft gestreden als een tijger en zoals het er nu naar uitziet: gewonnen. Wij waren overal bij en jullie ook. Hier op mijn blog en ook regelmatig fysiek. Er waren lieve kaartjes, berichtjes, mailtjes, smsjes, belletjes, bosjes bloemen, doosjes chocola. Nogmaals dank je wel daarvoor. Het is fijn als mensen aan je denken en dat ook laten merken.
Mam en ik een week of wat na haar laatste bestraling
Mam blijft onder controle. Dubbele controle, want er zijn ook altijd nog die darmen van haar. Eind september is de eerste grote check sinds maanden. Daar gaan we nu nog niet aan denken, maar tegen die tijd zal de onrust toch weer een beetje gaan kriebelen. Wat als? Dat zien we dan wel. Nu genieten we van ons samenzijn. We zijn gegroeid als gezin. We zijn nog hechter geworden en weten dat we op elkaar kunnen bouwen. Altijd, no matter what. Ik weet ook dat ik het belangrijk vind om tijd door te brengen met de mensen die belangrijk voor mij zijn, want het kan zo maar zijn dat het opeens niet meer kan. Ik ben niet pessimistisch, maar zo is het leven. We leven vandaag, morgen is nog ver weg. Als mensen echt belangrijk voor je zijn, maak dan tijd voor ze. Het is het echt zo veel waard om samen mooie herinneringen te maken. Want herinneringen kan niemand van je afpakken.
Heel veel liefs
Lisette
Geen opmerkingen:
Een reactie posten